Tükenmez arzular meydanında yine bir harp tutuştu usuldan.
Anlayan anladı dediğimi.. Sonu yine bir öncekinden farklı olmadan.
Yine, yeniden mağlup olan tarafta buldum özümü;
Sonsuz, karanlık, çıkmaz bir zindan çukurunda.
Yorgunluk gözyaşları süzülürken siyah beyaz sakalımdan,
Ruhum biçare savruldu semadan bu felek deryasına..
Gece gündüze karıştıkça mı ağırlaşır insanın yükü?
Bu defa çok üzüldüm yolcuya.. Yoldan çokça uzakta..